آسانسور کششی، آسانسوری است که حرکت آن بر اثر اصطکاک بین سیم بکسل و شیار فلکه کششی به هنگام چرخش آن توسط موتور محرکه انجام می شود.
آسانسورهای کششی را که در آن الکتروموتور به وسیله گیربکس به فلکه کششی متصل است آسانسور موتور گیربکسی و نوعی که در آن گیربکس وجود نداشته آن را بدون گیربکس می نامند.

آسانسور وسیله ای است متشکل از کابین و قطعات دیگر که بار یا نفرات و یا مجموعه آن ها را به صورت عمودی در چاه آسانسور که بدین منظور در ساختمان تعبیه شده است،جا به جا می کند.

آسانسورها به دو دسته عمده زیر تقسیم می شوند:

آسانسور کششی
آسانسور هیدرولیک
در آسانسورهای هیدرولیکی عامل حرکت کابین، سیلندر و پیستون است که با توجه به ارتباط کابین به پیستون به انواع هیدرولیکی مستقیم-مرکزی،مستقیم-کناری و غیرمستقیم-کناری تقسیم می گردند.آسانسورها به انواع مسافربر یا باربر تقسیم می شوند.

در برخی موارد نوع مشترک آن ها یعنی باربر-مسافربر نیز ساخته می شود. هر چند آسانسورها با عنوان های دیگری از جمله تخت بر،ویلچربر و غیره که تابع کاربری آن ها در فضای ساختمان و نوع بهره برداری است، بر می گردد و تنها ابعاد و اندازه های داخل کابین کابین دلیل دسته بندی فوق می باشد.
در آسانسورهای کششی، کیفیت حرکت تا حد زیادی به نوع موتور به کار رفته جهت کاربردهای خاص بستگی دارد. امروزه با کمک تکنیک های کنترل سرعت و فن آوری الکترونیکی، حرکت مناسب آسانسور و دقت در تراز طبقات، برای اکثر انواع موتورهای الکتریکی بدون صرف هزینه زیاد،حاصل می گردد.

در گذشته،موتورهای D.C بهترین کیفیت حرکت را فراهم می کردند زیرا سرعت موتور را می توان به سادگی با استفاده از یک ژنراتور D.C با یک خروجی متغیر تحت کنترل (MGS MOTOR-GENERATOR SET)در آورد.موتورهای D.C به طور گسترده ای در اکثر کاربردهایی که به یک حرکت آرام و تنظیم دقیق نیاز دارند،مورد استفاده قرار می گرفته اند.
در دهه 1980،درایوها به عنوان وسیله کنترل انرژی برای موتورهای D.C بزرگ جایگزین ژنراتور شدند.در مقایسه با ژنراتورهایD.C درایوها بازده بیشتری دارند و امکان کنترل بیشتری را نیز فراهم می نمایند.
پیشرفت های بدست آمده در کنترل موتورهای AC این امکان را برای کیفیت خوب حرکت با استفاده از موتورهای فوق فراهم کرد.
در حال حاضر تولید کنندگان آسانسور،موتور گیربکس های AC را تا سرعت 5/2 متر بر ثانیه مورد استفاده قرار میدهند.
با استفاده از درایوهای پیشرفته کنترل فرکانس و ولتاژ متغیر منجر به کاربری موتورهای AC بدون گیربکس که باعث فراهم شدن کیفیت حرکت قابل رقابت با موتورهای بدون گیربکس DC در تمام سرعت ها شده است و با استقبال زیاد آن ها از سوی تولید کنندگان،موتورهای DC به تدریج کنار گذاشته می شوند.
آسانسورهای با سرعت بالاتر از 5/2 متر بر ثانیه به علت دو دور بودن الکتروموتورهای مورد استفاده در آن ها،شتاب زیادی را اعمال می کنند که از نظر مسافران مطلوب نیست و لذا امروزه در آسانسورهای پرسرعت از موتورهای بدون گیربکس استفاده می گردد.

چاه آسانسور
چاه آسانسور فضائی است که ریل ها و برخی از تجهیزات آسانسور در آن نصب می شوند.کابین و وزنه تعادل (در صورت وجود آن) در این محل حرکت می کنند و معمولا با دیوارها،درب های طبقات و درب و دریچه های اضطراری پوشیده می گردد.
چاه آسانسور نیز بخشی از آسانسور محسوب می گردد.ابعاد و اندازه های چاه آسانسور برای راهنمایی به سبب انتخاب ابعاد مفید آن در جداول انتهای کتاب آمده است.معماران و طراحان ساختمان می توانند از این جدول در طراحی های خود استفاده کنند.
ابعاد دقیق چاه آسانسور،تابع نوع درب به کار رفته و اندازه ورودی آن،ابعاد کابین و مقدار ظرفیت کابین و نوع سیستم محرکه می باشد.البته اندازه چاه ممکن است با توجه به نوع محصول بکار رفته شرکت آسانسوری،متغیر باشد و حتی ممکن است طبق ابعاد پیشنهادی،استاندارد نباشد به طور مثال ابعاد چاه در آسانسورهای که از درب لولایی در طبقات استفاده می کنند.
فاصله قائم بین کف بالاترین توقف تا زیر سقف چاه آسانسور را بالاسری گویند.این فضا بخشی از چاه آسانسور می باشد این فاصله برای جلوگیری از برخورد تعمیرکاران یا اجزای فوقانی کابین با سقف چاه پیش بینی می شود و اندازه ان متناسب با نوع و سرعت آسانسور از جداول انتهای کتاب یا از استانداردهای معتبر بدست می آید.
فاصله قائم بین کف پایین ترین توقف تا کف چاه آسانسور به ابعاد چاه آسانسور را چاهک گویند این اندازه مانند بالاسری از اهمیت زیادی برخوردار است و از جداول متناسب با نوع و سرعت آسانسور انتخاب می شود.
ارتفاع چاهک تابع ارتفاع ضربه گیر حدفاصل کابین با روی ضربه گیر،اندازه (سایز) یوک و دیگر تجهیزات از جمله در صورت وجود فلکه هرزه گرد زیر کابین می باشد.ارتفاع چاهک طبق نقشه ها و جداول پیوست انتهای کتاب باید طراحی و اجرا شود.
به هنگام طراحی ستون ها و فونداسیون اطراف چاهک دقت شود که ابعاد چاهک باید دقیقا هم اندازه چاه باشد و فونداسیون پایه ستون های اطراف چاه آسانسور پایین تر از عمق مورد نیاز چاهک طراحی و اجرا شوند.چاهک نیز باید از نظر نفوذ رطوبت به داخل،دارای عایق بندی مناسب بوده،کف آن سیمان کاری یا از موزائیک غیر لغزنده پوشیده شده،برای تخلیه آب نفوذی به داخل چاهک باید کف شوری در کف پیش بینی گردد و آب نفوذی به داخل میله ای هدایت گردد.در صورتی که به شبکه فاضلاب هدایت گردد باید به صورت غیرمستقیم متصل شود.میله چاه با ارتفاع حدودأ 5-3 متر و به قطر 70 سانتی متر پیش بینی می گردد.
اگر مقدار آب نفوذی به طوری باشد که زمین نتواند آن را جذب کند در کف چاهک یک حوضچه (SUAMP) به ابعاد 50 در 50 در 50 سانتی متر ایجاد نمود با نصب یک پمپ کف کش فاضلاب به آب دهی حداقل 100 لیتر بر دقیقه در آن نصب کرده و آب های سطحی به خارج از چاه آسانسور منتقل می شود.حوضچه به صورت سرپوشیده ساخته می شود به طوری که پاگیر نباشد.
در صورتی که عمق چاهک بیش از یک متر باشد،نردبان به نحوی که از قطعات متحرک فاصله مناسبی داشته باشد،در آن کار گذاشته شود.
ضربه گیرها یا سکوی محل استقرار ضربه گیرهای کابین و وزنه تعادل در فضای داخل چاهک قرار می گیرند،این ضربه گیرها یا ستون ها باید به نحوی در کف چاهک نصب یا اجرا شوند که پس از برخورد کابین با وزنه تعادل و فشرده شدن فضای خالی به عنوان جان پناه به ارتفاع حداقل 50 سانتی متر به ابعاد 50در 60 در 100 سانتی متر در انتهای چاهک باقی بماند.
در صورتی که چاه آسانسور مشترک باشد باید این چاهک ها به نحوی متقضی از کف چاهک تا ارتفاع 5/2 متر جداسازی شوند و بتوان به صورت ایمن از طریق ورودی به چاهک مربوطه رفت و آمد نمود.دیواره جداکننده با توری با چشمه ای 3*3 سانتی متر با مفتول به قطر 3 میلی متر باشد.
در صورتیکه فاصله قطعه ای از کابین با کابین مجاور کمتر از 30CM باشد،جداسازی باید تا انتهای چاه صورت گیرد.
در آسانسورهایی که کابین آن ها به صورت پانورامیک(در فضای باز)هستند،ممکن است بخشی از دیواره چاه آسانسور شیشه ای یا به صورت نماباز بوده و محصور نباشد.
در آسانسورهای پانورامیک،مطابق با استاندارد ایمنی آسانسورها چاه نباید معرض سقوط افراد غیرمتخصص باشد.بدین منظور چاه از سمت درب ورودی آسانسور حداقل به ارتفاع 5/3 متر و دیگر اطراف حداقل 5/2 متر باید محصور گردد.
در صورت وجود ارتفاع 5/2 متر،فاصله افقی بدنه کابین از دیوار جداکننده حداقل 5/0 متر باشد.ارتفاع 5/2 متر می تواند حداقل تا 10/1 متر کاهش یافته که در این صورت حداقل فاصله افقی،باید بیشتر از 2 متر باشد.در صورت به کار بردن شیشه در بخشی از چاه آسانسور باید نوع،ضخامت و سازنده آن مشخص باشد.حتمأ پس از نصب نیز مشخصات فوق روی شیشه باقی بماند.
نوع شیشه باید به گونه ای باشد که مسافرین وجود شیشه را از بیرون حس کنند.حداقل ضخامت شیشه (طبق استاندارد EN81)11 میلی متر و از نوع لمینت بوده و باید بتواند نیروی ضربه به مقدار 300 نیوتن را در هر 5/2 سانتیمتر مربع خود تحمل کند.
اصولأ آسانسورهای پانورامیک جهت ایجاد حالت مطبوع در مسافرین داخل کابین در ساختمان پیش بینی می شوند.لذا باید هماهنگی لازم و کافی بین معمار طراح ساختمان با متخصصان آسانسور در طراحی و ساخت آسانسور پانورامیک به عمل آید.زیرا تعداد زیادی از قطعات آسانسور داخل چاه قابل مشاهده بوده که ممکن است از نظر ظاهری مناسب نباشد.در چاه آسانسور نماباز که در خارج از ساختمان طراحی می گردند کلیه سوئیچ های کنترلی و قطعات نگه دارنده ریل ها باید از نوع مناسبی انتخاب شوند.
کفشک های روی کابین باید از نوع غلتکی(ROLLER GUIDE)انتخاب شوند.زیرا ریل ها دیگر نیازی به روغن کاری نداشته که در غیر این صورت با استفاده از کفشک های لغزشی امکان پاشش روغن به روی شیشه های اطراف چاه آسانسور باعث شدن آن ها خواهد گردید.

به دلیل وجود وزنه تعادل و کابل متحرک(تراول کابل)چاه آسانسور باید از طرح خاصی پیروی نماید تا امکان پوشاندن مجموعه وزنه تعادل باشد.
در آسانسورهایی که کابین در خارج از ساختمان بوده و بصورت نماباز ساخته می شوند،تغیرات درجه حرارت می باید کاملأ مدنظر باشد به گونه ای که این تغیرات درجه حرارت به ایمنی آسانسور لطمه ای نزند زیرا ممکن است این موضوع باعث عدم آسایش مسافرین شود.در کشور انگلیس برای یخ نزدن تجهیزات به ویژه ریل ها،تجهیزات ترمز ایمنی،ضربه گیرها و درب های اتوماتیک در زمستان از سیستم های خاص گرم کن مانند المنت های برقی استفاده می شود.در این آسانسورها به دلیل تابش مستقیم نور خورشید
لازم است مقدار گرمایش تابشی کنترل و گرمای تولید شده توسط سیستم سرمایش که در کابین پیش بینی می شود،جبران شود و در زمستان هوای داخل کابین گرم شود.این موضوع از اهمیت خاصی برخوردار است،به خصوص هنگامی که احتمال این که مسافرین در داخل کابین محبوس شوند وجود دارد.برای ایجاد گرمایش و سرمایش می توان از سیستم (HEAT PUMP)در کابین استفاده نمود.

دیواره ها و تیغه های پوشاننده چاه آسانسور ضمن اینکه باید مقاوم در مقابل نیروهای جانبی و قدرت تحمل این نیروها را داشته باشند باید از مصالح مقاوم در برابر آتش ساخته شوند و در اثر حرارت،گاز و دود خطرناک از ان ها متصاعد نشود.
بعضأ طراح برای زیبایی در این نوع آسانسورها،زنجیر جبران را حذف کرده،به همین خاطر موتور نیروی محرکه نسبت به ظرفیت مشابه بزرگ تر خواهد بود.
یکی از مشکلاتی که در آسانسورهای نماباز وجود دارد تاثیر باد در عملکرد آن و نفوذ به داخل ساختمان است که به همراه خود رطوبت را نیز منتقل میکند.به دلیل تاثیر باد در حین حرکت کابین به روی سیم بکسل ها،سیم بکسل گاورنر و تراول کابل،برای کاهش تاثیرات آن به روی سیم بکسل ها طراحی عمومأ تعداد آن ها را افزایش داده و از نوع قوی تری استفاده می کند.
از دیگر موارد نفوذ هوا از سوراخ های محل عبور سیم بکسل به داخل موتورخانه است که باید توسط قطعات هوابند (gasket) هوابندی شوند تا از نفوذ هوا و به خصوص رطوبت جلوگیری شود.از دیگر مشکلات آسانسورهای نماباز در هوای مرطوب و شرایط اقلیمی بارانی و سردسیر خیس شدن سیم بکسل هاست که بدین منظور از سیم بکسل های گالوانیزه و نیز وسایل رطوبت گیر و نم گیر در موتورخانه استفاده می شود.
طبق استانداردBS دیواره های اطراف چاه باید حداقل به مدت یک ساعت در مقابل حرارت مقاوم باشد.حداقل ضخامت دیوار از جنس مصالح آجری 20 سانتی متر و از مصالح بتنی مسلح 10 سانتی متر می باشد.درب های طبقات آسانسور نیز باید بتواند حداقل 30 دقیقه حرارت را تحمل نمایند.
شدت روشنایی داخل چاه و چاهک آسانسور حداقل 50 لوکس از فاصله یک متری از سقف کابین یا کف چاهک می باشد که باید به صورت مطلوب تامین شود.دو عدد لامپ در فاصله 5/0 متر از بالاترین و پایین ترین نقطه چاه و باقی لامپ ها به فواصل حداکثر7 متر با حفاظ و قابلیت روشن و خاموش شدن از موتورخانه و چاهک باید نصف شوند.چراغ ها باید به صورت آسان و درزمان کوتاهی قابل تعویض باشند.در چاه هایی که آسانسور در نمای باز است می توان با رعایت شدت روشنایی،چراغ هایی که هماهنگ با محیط اطراف چاه هستند،مورد استفاده قرار گیرند.
مقدار تغذیه روشنایی چاه و پریزهای برق باید طوری در نظر گرفته شود که در صورت قطع مدار تغذیه آسانسور به منظور تعمیرات احتمالی و موارد دیگر،برق در مدار تغذیه ان ها برقرار بماند و در صورت وجود برق اضطراری توسط مدار ان قابل تغذیه باشد.در صورتی که امکان دسترسی به چاه آسانسور وجود داشته باشد به عبارت دیگر زیر چاهک آسانسور خالی باشد،باید علاوه بر تقویت سازه کف چاهک که بتواند حداقل 5000 نیوتن بر هر متر مربع را تحمل کند،وزنه تعادل مجهز به سیستم ترمز ایمنی بوده یا ستون محکمی در امتداد مرکز وزنه تعادل از کف چاهک تا زمین امتداد یابد.در فصل های بعدی به طور کامل در خصوص این سیستم ها بحث خواهد شد.
در داخل چاهک آسانسور برای قطع مدار فرمان آن توسط تعمیرکار یا بازرس،کلید قارچی(کلید سرویس کار)به ارتفاع 45 سانتی متر از کف طبقه در سمت بازشو درب نصب می گردد.در صورتی که عمق چاهک بیش از 5/1متر باشد یک کلید قارچی دیگری نیز در ارتفاع 50 سانتی متری از کف چاه نیز باید در داخل چاهک پیش بینی شود.
در آسانسورهایی که به طور مستقل داخل چاه آسانسور کار می کنند،کلید سرویس کار ته چاهک برای هر یک از آن ها استفاده می شود.در صورتی که آسانسورها به صورت گروهی در داخل چاه مشترک فعال باشند به ازای هر یک از آسانسورها باید کلید مستقل برای هر آسانسور مورد استفاده قرار گیرد.

موتورخانه
فضایی است که موتور محرکه و تابلو کنترل و قطعات دیگر آسانسور را در خود جای می دهد.ابعاد آن به ازای ظرفیت های مختلف در جداول انتهای کتاب آمده است.لازم است تا حد ممکن سطح موتورخانه همواره بزرگتر از سطح چاه آسانسور باشد.در صورت تهویه طبیعی هوای چاه آسانسور و موتورخانه مستقیمأ به هوای ازاد تخلیه می شود که مساحت دریچه تخلیه هوا نباید کمتر از 1 درصد مساحت مقطع چاه آسانسور باشد.در صورتی که سرعت آسانسور بیش از 5/2 متر بر ثانیه باشد و تعداد آسانسورها به دو یا سه عدد در یک چاه مشترک قرار گیرند سطح دریچه تخلیه هوا 3/0متر مربع کافی می باشد.ولی برای چهار آسانسور و بیشتر می باید به 4/0 متر مربع افزایش یابد.
درب ورودی موتورخانه باید حداقل به عرض 90 سانتی متر و با ارتفاع 190 سانتی متر باشد و قفل آن می بایست به گونه ای باشد که از سمت داخل بدون نیاز به کلید باز شده و از بیرون به توسط کلید امکان باز شدن را داشته باشد.جهت بازشو آن نیز به سمت بیرون موتورخانه باشد.گرمایش و تهویه موتورختنه باید به گونه ای کنترل شود که درجه حرارت موتورخانه در حدود 5 تا 40 درجه سانتی گراد حفظ شود.مقدار رطوبت نسبی زیر 95 درصد باشد.
شدت روشنایی در داخل موتورخانه نیز باید حداقل 200 لوکس تامین گردد.برای طراحی فن جهت تهویه اجباری هوای موتورخانه تعداد تعویض هوا در موتورخانه 14-12 بار در ساعت در نظر گرفته می شود.
جهت دسترسی از فضای بالاسری(انتهای چاه)به داخل موتورخانه،درب اضطراری حداقل ابعاد آن 60 سانتی متر در 60 سانتی متر مورد استفاده قرار می گیرد.
حداقل المقدور محل هوای ورودی با خروجی کنار یکدیگر نباشند.
در آسانسورهای کششی استقرار موتورخانه در بالای چاه ایده آل بوده اما در بعضی از موارد امکان پیش بینی آن در پایین چاه نیز وجود دارد که در این صورت احتمال بالا رفتن هزینه اجرایی آسانسور و مشکلات نگهداری بیشتر خواهد بود. ایرادهای استقرار موتورخانه در پایین نسبت به موقعیت آن در بالای چاه می توان نام برد عبارتند از:

1-هزینه های اجرای ساختمان بیشتر خواهد بود.
2-آسانسور موتور بزرگ تری نیاز دارد.
3-به دقت بیشتر در طراحی مهندسی نیاز است.
4-طول سیم بکسل بیشتری درگیر است.
5-به تعداد فلکه های هرزگرد بیشتری نیاز دارد که در نتیجه به فضای بالاسری بیشتری نیاز خواهد بود.
6-هزینه نگهداری آن در مقایسه بیشتر است.
7-کاهش طول عمر سیم بکسل ها به دلیل استفاده از فلکه های هزرگرد در بالای چاه آسانسور جهت انتقال نیرو به انتهای چاه از دیگر معایب آن می باشد.در آسانسور های با سرعت 5/2متر بر ثانیه به بالا همواره باید موتورخانه بالای جاه چاه پیش بینی شود.

در آسانسورهای پارانومیک در صورت استفاده از آسانسور کششی پیشنهاد می شود که موتورخانه آسانسور در بالای چاه پیش بینی گردد،زیرا قطعات کمتری از داخل چاه دیده می شوند.
در صورت استقرار موتورخانه در پایین یا در کنار چاه فضای بالاسری به دلیل وجود فلکه های هرزگرد در انتهای چاه حداقل به اندازه قطر فلکه ها افزایش خواهد یافت.قطر فلکه های هرزگرد و کششی حداقل 40 برابر قطر سیم بکسل های مورد استفاده در آسانسور می باشد.در غیر این صورت مقدار تحمل نیروی کششی در آن کاهش خواهد یافت.
موضوعات فوق با طراح معمار ساختمان جهت پیش بینی در طرح بایستی هماهنگ شود.از دیگر مواردی که باید در موتورخانه پیش بینی شود،انتقال تجهیزات به داخل آن در هنگام نصب تجهیزات و یا خارج کردن آن ها به هنگام نیاز به تعمیرات است.به خصوص هنگامی که موتورخانه در زیرزمین یا پایین چاه پیش بینی می گردد.محل مناسب موتورخانه آسانسورهای هیدرولیکی در کنار چاه در پایین ترین طبقه است.اما به دلیل محدودیت های خاص یا نظر مهندس معمار در بعضی از مواقع می تواند تا حدود 6 متر از جاه آسانسور فاصله بگیرد.

ابعاد مورد نیاز موتورخانه های آسانسورهای هیدرولیکی در جداول انتهای بخش به پیوست می باشد.
پیشنهاد می گردد همواره یک ضلع موتورخانه آسانسورهای هیدرولیکی حداقل 2 متر بوده(عمق یا عرض) و ارتفاع آن نیز کمتر از 2 متر نباشد.
در صورتی که موتورخانه آسانسور هیدرولیک مجاور با چاه باشد عرض دیوار مجاور هم اندازه دیوار چاه خواهد بود و امکان دسترسی به داخل چاه آسانسور نیز از طریق موتورخانه جهت انتقال تجهیزات نیز وجود خواهد داشت.
کنترل دما در موتورخانه آسانسورهای هیدرولیکی بدلیل انتقال گرمای کولر روغن هیدرولیکی که در اثر کارکرد آسانسور تولید می شود یکی از مواردی است که باید در طراحی معماری و روش انتقال حرارت به بیرون مد نظر باشد.
به طور معمول کولر روغن در داخل موتورخانه نصب می گردد ولی می توان کولر روغن را برای کاهش بار حرارتی به بیرون از موتورخانه هدایت کرد.در برخی از موارد جهت خنک کردن موتورخانه آسانسور سیستم های تهویه مطبوع (کولر گازی)مورد استفاده قرار می گیرد.
در آسانسورهای فاقد موتورخانه(MRL)کلیه تجهیزات و نیروی محرکه آسانسور در داخل چاه نصب می شوند. که به دلیل زلزله خیز بودن کشور باید مقررات و آیین نامه های مربوطه در طراحی و نصب تجهیزات در داخل چاه توسط سازندگان و نصابان این نوع آسانسورها رعایت شود.
در آسانسورهای فوق کلیه قطعات از جمله موتور کششی،تابلو کنترل در داخل چاه به روش های مختلف نصب می شوند.این تجهیزات می تواند در داخل فضای بالای چاه(بالاسری)یا در داخل چاهک و یا در انواعی روی خود کابین مستقر شوند.تابلو کنترل در بعضی از انواع در اولین توقف یا آخرین توقف بیرون از چاه و یا در داخل چاه آسانسور نصب می شود.
به هنگامی که تابلو داخل چاه پیش بینی شده باشد،برای تعمیرات آن یا استفاده در مواقع اضطراری،تابلو آسانسور توسط ابزار کنترل از راه دور کنترل می شود.
برای افزایش راندمان سیستم در آسانسورهای بدون موتورخانه موتورهای محرکه بدون گیربکس مورد استفاده قرار می گیرد.در این موارد باید هوای محل استقرار موتور تهویه شده و به خصوص هوای اطراف تابلو کنترل و تجهیزات موتور به گونه ای باشد که از درجه حرارت مناسبی برخوردار شود.در شکل شماره 15 یک نمونه آسانسور فاقد موتورخانه(MRL)را نشان می دهد.

آز بازرسی و کنترل کیفیت
سرفصل ها :
– مستند سازی 1
– الزامات ریل 2
– الزامات چاهک 3
– الزامات چاه 4
– الزامات نیروی محرکه ( موتور ) 5
– الزامات گاورنر 6
– الزامات پاراشوت 7
– الزامات درب طبقات 8
– الزامات درب کابین 9
– الزامات کابین 10
– الزامات طناب های فولادی 11
– الزامات موتور خانه 12
– اقدامات جهت انجام بازرسی فنی از ابتدا تا صدور گواهی 13

یكی از ضعف های عمده در صنعت آسانسور ، نداشتن سیستم مستند سازی می باشد و برای این کار شرکت های آسانسور ، باید مستندات خود را از قبیل ؛ محل پروژه ، قطعات مصرفی ، محل های تأمین خدمات ( فروشندگان خدمات ) در سیستم Excel کاری خود بصورت مستند ، ثبت و نگهداری کند برای انجام این کار پیشنهاد می شود از نرم افزار های کامپیوتری مانند وAccess ، استفاده می شود
علت اهمیت استفاده از سیستم مستند سازی ، استفاده بالغ از صد قطعه کوچک و بزرگ در نصب یک دستگاه آسانسور است
هر چقدر میزان اطلاعات در جداول مستند سازی بیشتر باشد ؛ اطلاعات جامع تری از آسانسور منصوبه خواهیم داشت

نكته : برای قطعات خارجی هنگام خرید حتما از فروشنده مدارک ورود قانونی قطعه اخذ شود . بعنوا مثال یک گواهی از با برگ سبز ،گمرکی برای قطعات خارجی الزامی است . مستند سازي

مراحل نصب :

در مشخصات 1394/04/15 و اجرایی 1394/03/20با توجه به اینكه طبق آخرین دستورالعمل اجرایی سازمان استاندارد مصوبه فنی علاوه بر نام تجاری سازندگان قطعات چهار گانه باید نام تولید کننده به شرکت بازرسی اعلام گردد بنابراین پیشنهاد می گردد در مستند سازی شرکت نصب آسانسور ردیفی برای نام تولیدکننده ( سازنده ) در نظر گرفته شود
بعضی از قطعات آسانسور مانند ریل، براکت بعضًا درب های طبقات ممكن است از دو یا چند خصوصیت فنی در یک آسانسور استفاده شده باشد برای این موضوع علاوه بر جدول کلیات مستند سازی آسانسور ، جدول دیگری طراحی می شود بنام جدول مستند سازی مشخصات فنی که در ذیل یک نمونه ترسیم شده است.